اثربخشی روش‌های درمان پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم روان‌شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم روان‌شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب انجام گرفت. روش: طرح این مطالعه شبه آزمایشی بود. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان پسر مقاطع اول، دوم و سوم دبیرستان‌های شهر ارومیه در سال تحصیلی 90-89 تشکیل دادند (10286=N). بعد از اجرای پرسشنامه سرند کردن حوادث آسیب‌زا و آزمون فهرست علائم 90 سؤالی روی 1000 نفر، تعداد 129 نفر دارای تجربه آسیب و نمره بالای 90 در آزمون فهرست علائم 90 سؤالی شناسایی شدند از بین آنها تعداد 60 نفر به تصادف انتخاب و بعد از انجام مصاحبه بالینی در سه گروه درمان پردازش شناختی (20=n)، درمان پردازش مجدد هولوگرافیک (20=n) و گروه پلاسیبو (20=n) به تصادف جایگزین شدند. هر سه گروه در مراحل پیش و پس آزمون به آزمون فهرست علائم 90 سؤالی پاسخ داده و داده‌های به دست آمده با استفاده از آزمون کواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که در خرده مقیاس‌های وسواس- اجبار، افسردگی، اضطراب، ترس مرضی، افکار پارانوئید و روان‌پریشی بین سه گروه تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت. در نمره کلی آزمون فهرست علائم 90 سؤالی نیز هر دو گروه درمان، تفاوت معنی‌داری با گروه پلاسیبو داشتند ولی در این متغیر تفاوت معنی‌داری بین این دو گروه درمانی یافت نشد. نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش آشکار کرد که روش‌های درمان پردازش شناختی و پردازش مجدد هولوگرافیک در کاهش علائم آسیب شناختی دانش آموزان مواجه شده با آسیب به یک اندازه اثربخش هستند. ولی درمان پردازش شناختی بر افسردگی مرتبط با آسیب ولی پردازش مجدد هولوگرافیک بر ترس مرضی، وسواس- اجبار و روان‌پریشی مرتبط با آسیب اثربخش‌تری بیشتری دارند.